Ik ging op zoek naar de dames van de kunst in Musée d’Orsay vandaag. Hoewel ze redelijk wat werk van Rosa Bonheur, Berthe Morisot, enkele werken van Camille Claudel en Mary Cassatt in hun collectie hebben, zijn ze nauwelijks tentoongesteld. Van Rosa Bonheur is er slechts één topstuk on view van de meer dan 60 die het museum in collectie heeft. Hopelijk brengt haar overzichtstentoonstelling in 2022 daar verandering in en krijgen deze dames een volwaardige plaats tussen hun mannelijke collega’s.

Twee fijne werkjes van Isabelle Le Tutour sieren sinds kort mijn eetkamer. Ik maakte kennis met haar werk tijdens het NAFT kunstenfestival en schreef toen onderstaand tekstje over haar werk.

Kleine stillevens of stadszichten in felle kleuren: in alle eenvoud barsten de schilderijen van Isabelle Le Tutour (1997, Antwerpen) van de energie. Opgebouwd uit strakke vlakken lijken haar onderwerpen wel geschilderde collages tegen een monochrome achtergrond. Isabelle heeft een voorliefde voor alledaagse voorwerpen: kommetjes, een koffiepot, kamerplanten, een fles wijn en glazen… Kunstliefhebbers denken spontaan aan Morandi. Al is de sfeer bij Le Tutour van totaal andere aard. Het is een uitbundige viering van het alledaagse leven.

Kunstintegratie Pieter De Decker
Woonhuis Tereken 23, Sint-Niklaas
april 2021

Tereken is een erg diverse straat, met veel passage. Het is grijs en flink volgebouwd, zoals een gemiddelde straat in Vlaanderen. Deze kunstintegratie wil kleur en licht toevoegen aan het straatbeeld.

De strakke gevel van het woonhuis is opvallend, maar viel niet helemaal samen met de persoonlijkheid van de bewoners. Binnenin het woonhuis is er een belangrijke rol weggelegd voor de lichtinval. Dat element brengt het kunstwerk nu ook naar de straatgevel. Het werk oogt kleurrijk, speels, uitnodigend en steeds verrassend. Een fijne kunstprik voor zowel de bewoners als passanten in de wijk.

Pieter De Decker bewees reeds eerder over de juiste werkwijze en artistieke inzichten te beschikken om met deze opvallende raampartij aan de slag te kunnen. Zijn werk kenmerkt zich door een spel met licht en schaduw. De manier waarop hij dag- of kunstlicht door laat sijpelen in zijn prints zorgt ervoor dat je het werk een heel etmaal door anders zal ervaren.

Het ontwerp, dat langs de binnen- en buitenzijde van elkaar verschilt, is gebaseerd op verschillende foto’s die de kunstenaar tijdens natuurwandelingen maakte. Het uiteindelijke beeld is een abstractie waar veel kleur laag per laag aan werd toegevoegd. Wie goed kijkt, herkent hier en daar nog florale motieven zoals het typische brandnetelblad, of een wolkenlucht.

Met deze kunstintegratie is er ook aansluiting bij de traditie van glasramen, die het centrum van Sint-Niklaas, en in het bijzonder de as vanaf de Grote Markt tot aan Tereken-kerk, sieren. Het zijn vaak kleurrijke glas-in-loodramen met een vaak geometrisch patroon in de oudere Art Decogevels. Met een geheel nieuwe techniek en een nieuwe visie kiezen kunstenaar en bewoners voor een hedendaags abstract motief.

Volgens de echtgenote van de kunstenaar is het Pieters meest vrouwelijke werk tot nu toe. Wellicht te wijten aan de erg fijne wisselwerking tussen kunstenaar en opdrachtgever 😉

In het boek van Anne Delbée over het fascinerende en droevige leven en werk van de Franse beeldhouwster Camille Claudel las ik volgend gedicht van Victor Hugo. Speciaal voor gedichtendag!

Le sacre de la femme

Chair de la femme ! argile idéale ! ô merveille !
Pénétration sublime de l’esprit
Dans le limon que l’Être ineffable pétrit !
Matière où l’âme brille à travers son suaire !
Boue où l’on voit les doigts du divin statuaire !
Fange auguste appelant le baiser et le coeur,
Si sainte, qu’on ne sait, tant l’amour est vainqueur,
Tant l’âme est vers ce lit mystérieux poussée,
Si cette volupté n’est pas une pensée,
Et qu’on ne peut, à l’heure où les sens sont en feu,
Étreindre la beauté sans croire embrasser Dieu !